Lekarze popełniali, popełniają i niestety nadal popełniać będą wiele błędów diagnostycznych i terapeutycznych.

Zakażenia układu moczowego (zum) należą do jednych z najczęstszych chorób, z jakimi spotyka się lekarz rodzinny w codziennej praktyce. Dla lekarza podstawowej opieki zdrowotnej istotne jest poznanie obecnie stosowanych metod diagnostyki i leczenia zum. Właściwe podjęcie leczenia może zapobiec groźnym dla życia powikłaniom i kolejnym nawrotom infekcji.

W praktyce klinicznej często stwierdzamy nadciśnienie tętnicze pierwotne, które już w 1929 r. nazwano chorobą nadciśnieniową. Nadciśnienie tętnicze (NT) obejmuje około 10-20% dorosłej populacji i jest chorobą stale postępującą, głównie z powodu poważnych następstw - m.in. przyspieszonego rozwoju miażdżycy, przerostu mięśnia serca (a zwłaszcza lewej komory), niewydolności krążenia, przerostu błony środkowej tętnic, zaburzeń metabolicznych. Te czynniki są uważane za główną przyczynę przyspieszonego procesu starzenia się organizmu, prowadzącego do skrócenia przeciętnej długości życia oraz do obniżenia jego jakości, głównie z powodu podwyższonej zapadalności na choroby układu sercowo-naczyniowego i wczesnego inwalidztwa. W przebiegu nadciśnienia tętniczego dochodzi często do przerostu lewej komory (ang. left ventricular hypertrophy - LVH), który uważany jest za mechanizm adaptacyjny, kompensujący zwiększone obciążenie dynamiczne serca. LVH stanowi jedno z najpoważniejszych powikłań narządowych. Przerost lewej komory stanowi niezależny czynnik ryzyka wystąpienia arytmii serca, zawału serca i nagłego zgonu sercowego.

Racjonalna antybiotykoterapia stanowi ważny problem w praktyce lekarza rodzinnego, który zmuszony jest odpowiadać na pytanie: "czy włączyć antybiotyk" i "jaki lek wybrać." Niestety, wobec często utrudnionej diagnostyki laboratoryjnej lub mikrobiologicznej, wybór antybiotyku opiera się głównie na danych z anamnezy, wynikach badania fizykalnego i znajomości faktów epidemiologicznych.

Infekcje dróg oddechowych (IDO) stanowią istotny problem w codziennej praktyce lekarskiej. W ich etiologii dominującą rolę przypisuje się wirusom (80% infekcji) oraz bakteriom. Około 30% zakażeń ma etiologię mieszaną - wirusowo-bakteryjną. Do najczęstszych patogenów bakteryjnych odpowiedzialnych za IDO zaliczane są: Streptococcus pneumoniae, Staphylococcus sp., Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia trachomatis i Chlamydia pneumoniae. Trzy ostatnie drobnoustroje wywołują tzw. atypowe infekcje dróg oddechowych (AIDO). W ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie patogenami typowymi, co zaowocowało poszerzeniem wiedzy o ich chorobotwórczości i metodach leczenia.

Termin "stany gorączkowe niejasnego pochodzenia" z założenia obejmuje przypadki długotrwale utrzymującej się lub nawracającej (przynajmniej przez trzy tygodnie) podwyższonej ciepłoty ciała, w których na podstawie badania lekarskiego i wyników ogólnodostępnych badań dodatkowych nie udało się ustalić rozpoznania. Chorzy ci szukają często porady wielu lekarzy, a czasem wymagają wykonania specjalistycznych badań, nawet w warunkach szpitalnych.

Do przewlekłego uszkodzenia nerek i ich postępującej niewydolności mogą prowadzić różne choroby. Usprawnienie opieki przeddializacyjnej ma ogromne znaczenie także z ekonomicznego punktu widzenia. Populacja chorych ze schyłkową niewydolnością nerek objętych nerkową terapią zastępczą stale wzrasta. Przybywa przede wszystkim ludzi starszych, co ma zasadniczy wpływ na utrzymywanie się wysokiej śmiertelności i chorobowości tej grupy, a fundusze przeznaczane na jej leczenie są nieproporcjonalnie wysokie.