Potrzeba zmiany definicji niewydolności serca nie wynika jedynie z akademickiego punktu widzenia, jest ona konieczna dla uświadomienia sobie przez lekarzy praktyków istoty tej choroby, konieczności wczesnego jej wykrywania i zmiany podejścia do jej leczenia, z głównym naciskiem na działania prewencyjne.

Lekarze popełniali, popełniają i niestety nadal popełniać będą wiele błędów diagnostycznych i terapeutycznych.

W praktyce klinicznej często stwierdzamy nadciśnienie tętnicze pierwotne, które już w 1929 r. nazwano chorobą nadciśnieniową. Nadciśnienie tętnicze (NT) obejmuje około 10-20% dorosłej populacji i jest chorobą stale postępującą, głównie z powodu poważnych następstw - m.in. przyspieszonego rozwoju miażdżycy, przerostu mięśnia serca (a zwłaszcza lewej komory), niewydolności krążenia, przerostu błony środkowej tętnic, zaburzeń metabolicznych. Te czynniki są uważane za główną przyczynę przyspieszonego procesu starzenia się organizmu, prowadzącego do skrócenia przeciętnej długości życia oraz do obniżenia jego jakości, głównie z powodu podwyższonej zapadalności na choroby układu sercowo-naczyniowego i wczesnego inwalidztwa. W przebiegu nadciśnienia tętniczego dochodzi często do przerostu lewej komory (ang. left ventricular hypertrophy - LVH), który uważany jest za mechanizm adaptacyjny, kompensujący zwiększone obciążenie dynamiczne serca. LVH stanowi jedno z najpoważniejszych powikłań narządowych. Przerost lewej komory stanowi niezależny czynnik ryzyka wystąpienia arytmii serca, zawału serca i nagłego zgonu sercowego.